Dirt River Radio, een Australische roots rock band, heeft recent een nieuw album op de markt gegooid. De band speelt vol energie met invloeden uit bluegrass en Ierse folk-punk. Ook rock zal je in de muziek van Dirt River Radio herkennen. Ze stonden dit jaar tijdens het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival in Herselt als “onbekenden” (lees: als band die me het sterkst is bijgebleven van deze 19de editie!) geprogrammeerd. De bijna complete bende maakte voor Rootstime tijd voor een Aussie babbel!...

Dirt River Radio (DRR) is een Australische band die in 2008 in de omgeving van Melbourne ontstond, toen Danger Alexander en Heath Brady, twee zangers / gitaristen en songwriters elkaar ontmoeten en besloten om samen iets te gaan doen. Cam Adams (keys), Anthony Casey (bas) en Mike Saunders (drums) vervoegden het duo. Het vijftal dat luistert naar de naam Dirt River Radio werd een muzikaal feit. Op dit ogenblik bestaat de band nog uit het oprichtende duo en Ross Hetherington (drums), Mark Down Prices (bas) en de backing zangeressen Sarah Fagan & Kellie Fernando-Bird.   

De band is zowel beïnvloed door Amerikaanse country artiesten als Gram Parsons, als door rock muziek genre AU-AC/DC en US-Clutch. Hun oeuvre  bestaat uit een mix van country, folk en rock. Hun song “Chase The Sun” is een thema song op de Australische TV en de band stond al op het podium samen met Santana, Steve Miller en de man die altijd te vangen is onder zijn donkere hoed, Tony Joe White.

In 2011 debuteerde DRR met “Come Back Romance All Is Forgiven”. Daarna volgden “Beer Bottle Poetry” (2012) en “Rock N Roll Is My Girlfriend' (2014). “The Cocksucking Blues And Postcards From The Road' EP is met twee songs het visitekaartje van de band en voorbode van het nieuwe album “Sun City White”? dat ondertussen een feit is…  

Voor het interview kwam bijna heel de band aandraven, op uitzondering van de zanger Danger Alexander, hij was nog te moe en had wat extra rust nodig. Aan de tafel zaten naast en tegenover me: Heath Brady (gitaar, zang), Matt Bray (drums) en Anthony Casey (bas). Het was vooral Brady die de antwoorden gaf, de anderen lieten zich hier en daar ook wel even horen. Zangeressen Sarah Fagan & Kellie Fernando-Bird, die op het album te horen zijn, tourden niet mee.

ROOTS ROCK MUSIC WITH MELBOURNE "STINK"

Heren, welkom inBelgië! Bedankt voor jullie Rootstime tijd…
Wie er een antwoord geeft, doet er niet toe, maar doe het als ik jullie vragen mag, o.w.v. de verstaanbaarheid,a.u.b. in “nice, polished” Australian English, pls… Want dit wordt gedeeltelijk on line gezet en ge weet, dit kan tegen …
(Géén reactie, enkel onduidelijke “stink” blikken…)

(De woorden, die ik gebruik om de vraag in te leiden zijn KEYWORDS, ze vatten de essentie van de vraag samen.)

Let’s start gentleman…

Ik las ergens op jullie site het volgende over jullie muziek: “ROOTS ROCK with MELBOURNE ‘STINK’…" Is dat voldoende om de band te introduceren, of, willen jullie hier nog iets aan toevoegen?
(Nvdr: “stink” betekent – vermoed ik - een “vuile” stank, “corrupt” en/of extreem “hard”…)

OK, actie!
(Na de vraag, een ingehouden lachje)

Er was een platen producer die aanwezig was tijdens een van onze optrdedens. Hij hield van onze “tasty” (“smaakvolle”) albums en zei, wat de band live doet, is volledig verwoord in de naam van de band “Dirt River radio”. Jullie sound onderscheidt zich van die van andere bands, door méér “stink”. Jullie sound is vuiler, méér geleefder…
(Ze vervolgen daarna:)
De eerste twee albums (“Beer Bottle Poetry” – 2010 / “Rocknroll Is My Girlfriend” – 2012) waren heel “proper” geproduceerd (respectievelijk door DRR zelf en in 2012 door Matt Voigt). Het was producer Richard Stolz die met het woord en met het idee kwam, dat een album “stink”, meer live moest klinken.               

Waarom kozen jullie als naam DIRT RIVER RADIO? Om jullie publiek te “selecteren”?

Over de keuze van de naam deden we samen heel wat brainstorming, want we zochten naar ideeën voor een bijzondere naam. De naam is heel elementair, conceptueel.
(Brady:) Ik deed het voorstel “Dirt River Rodeo” - omdat mijn vader en stiefvader in Australië uitstekende rodeo cowboys waren - en toen reageerde Alex (Danger) die de naam hoorde, direct met “Dirt River Radio”…
Die naam klopte: de grond die vuil is, het water en de radio, die ons iedere dag muziek, het vuur geeft…
Toen ik de naam schreef, voelde het als Creedence Clearwater Revival, als iets heel bijzonders…  

Ik schreef in mijn album recensie het volgende: MUZIEKSTIJL: “Roots Rock”. OK?

(Dit stukje is opgenomen op video. Meteen kwam de vraag: mogen we roken op de video?...)

De “voorganger” is inderdaad geen album, maar een dubbele A-single (“The Cocksucking Blues // Postcards From The Road”).
De stijl: roots rock?
Dat is OK, maar ik zou er aan toevoegen dat die twee songs, de hoekstenen zijn van het nieuwe album, dat vier hoeken heeft.
Je hebt de klassieke hard rock song en je hebt de andere bluegrass-achtige song (een term, die ze zelf niet expliciet willen gebruiken).
Op de rest van het album staan nog verassingen. Het zijn twee songs van de twaalf van het nieuwe album “Sun City White”.

Hoe verschillend is het album met jullie éérste album?
Ons debuutalbum “Come Back Romance All Is Forgiven” (2011) is in Australië eerder uitgebracht als EP, als “Beer Bottle Poetry” (2010).
Verschillend? Ik denk dat we op ons eerste album qua songwriting, nog heel onervaren waren. Ik schreef de meest nummers met de anderen. “Rocknroll Is My Girlfriend” (2012) is ons tweede album.
We schreven de nummers voor dat album meer als een band. De samenwerking was toen al veel beter. We waren toen nog altijd bezig met te bouwen aan onze stijl. We veranderen nog steeds.          

Over “The Cocksucking Blues // Postcards From The Road' schreef een Duitse recensist “WAS SOLL DASS?” (Ik vertaal even) Wat wil dat zeggen? Waarom zo’n omslachtige titel?

Alex (Danger) schreef beide nummers en stelde beide titels voor. “Cocksucking Blues” is een waar gebeurd verhaal over een goede vriend van ons, die ergens van wat er op een feestje gebeurd was – maar wat niet waar was - beschuldigd werd! Het waren enkel geruchten! Het nummer gaat in tegen deze valse beschuldigingen.
“Postcards From The Road' is een nummer dat Alex en ik (Brady) samen schreven over Ant Casey, de bassist), die de band enkele jaren geleden tijdelijk verliet. Na twee jaar kwam Ant (de zanger van ex-Tenpenny Joke / nvdr) terug in het gezelschap van drummer Matt Bray (ex-drummer van 28 Days en Nudist Funk Orchestra / nvdr). Omdat we tijdens het touren Ant misten schreven we deze love song. Nu is Anthony terug en is alle leed (blijkbaar) geleden…

En, die Duitser? Die moet de full CD beluisteren om alles te begrijpen!... We hebben met die single veel mensen op het verkeerde been gezet, weet je!

Geef ons drie reden waarom we het album moeten kopen? Free PROMOTION TIME!

We geloven alle drie, dat dit het beste is, wat we ooit gedaan hebben. Onze vaardigheden als songwriters en muzikanten zijn beter geworden. De invloeden hier, zijn heel verscheiden, wat het album heel interessant maakt. Ik denk dan aan punk rock, funk, rock en hard rock. Er is ook rockabilly, blues en old-school country… Dit is het meest opwindende, het meest volwassen album! We zijn gegroeid als band, als songwriters en als muzikanten. We zijn een echte R&R band…

Waar ben je buiten muziek mee bezig?

(Vanuit alle hoeken en door elkaar:)

Vrouwen, want kangoeroes zijn helemaal niet sexy!
Iedere dag is interessant…
Dat het verschil tussen culturen verklein, omdat de grenzen verdwijnen.
(Ant) Mijn kind heeft mijn leven verandert.
Les geven aan mijn kinderen. Filosofie…

Ken je de Jack Nicholson & Morgan Freeman film “The BUCKET LIST”… Wat staat er op jullie lijstje?

Ja, natuurlijk kennen we die film.
Probleem is, dat grote festivals niet meer bestaan. Glastonbury is te groot, onmogelijk geworden.
Onze droom is een grote enthousiaste massa, die allemaal onze teksten meezingen. Die, als de muziek stopt , acapella verder zingen…
Je krijgt dan zoveel terug, veel meer dan jezelf gegeven hebt. 

Verwachtingen voor de set vandaag? SETLIST?

Heel veel zweet!
We selecteren uit de drie vorige albums en natuurlijk uit het nieuwe album. Dit uiteraard onder dwang van de twee Gretch gitaren, die het onderling uitvechten.
We geven het publiek wat ze niet weten dat ze nodig hebben…
Dit is onze tweede show, we moeten een goede indruk nalaten, weet je! 

That were my questions. Thank you again gentleman, for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's